W tobie

w bitwie wieczornych odgłosów
stopieni w zimną pustkę ostatnią
niczym lochów wilgotną posadzkę
drwimy z wieczności kochanków
umarłych

głodną dłonią rozrywam koszulę
w pierś twoją wchodzę po rzęsy
łapiąc ruch ciepły wnętrza
przez pory skóry wchłaniam bliskość
zapamiętuję

wtapiam w ciebie moje lęki
chłodząc skórę pewnością niejasną
z pomiędzy palców dym miłości wycieka rzeką
nieprawdziwa jak rajski ptak tracę pióro
ostatnie