Fragment..

Chłopiec zgiął niechętnie kolana, by pokłonić się przed królem i poczuł, że spada. Spadł boleśnie na schody pokryte niebieskimi kaflami i zjechał po nich wprost pod tyczkowate nogi króla, w ostatniej chwili ratując swoją twarz przed rozbiciem o kolczaste buty władcy.
Schodów było kilkanaście, wszystkie niebieskie, ale tylko niektóre miały wzorki w kształcie bananów. Chłopcu zrobiło się wstyd. Nie miał siły i odwagi, by podnieść się z podłogi i spojrzeć w oczy króla. Był na siebie wściekły, że nie zauważył, że znajdował się na szczycie schodów i naraził siebie na takie upokorzenie. Chciał zrobić wrażenie pewnego siebie chłopca, który wcale nie boi się jakiegoś tam władcy. I teraz leżał jak marna kałuża pod jego stopami, zaprzepaszczając szanse na szacunek nieznajomego.
Chłopiec nie mógł wciąż zrozumieć, jak mimo takiej różnicy wysokości, na której się oboje znajdowali w chwili jego wejścia do sali, król i tak siedział wyżej od niego. "Czyżby był taki wysoki?" - myślał chłopiec. "Dlaczego nie zauważyłem tego, gdy rycerz całował jego szaty? Bo przecież je całował..."  - nie był już niczego pewien. Nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić, leżał wciąż i z udawaną ciekawością wpatrywał się w buty władcy. Były kolczaste i zielone, i przypominały pancerze kasztanów. 
Ciszę przerwał śmiech. Mocny i głośny. Wprawiał w drgawkę podłogę, na której leżał żałośnie chłopiec.
- Wstańże w końcu, chłopcze! - wykrzyczał król, ani na moment nie przerywając śmiechu.