Z krótkich maili

Świat od kilku dni uparcie i głośno przypomina o radosnym powrocie i długo oczekiwanej wizycie wiosny. Wizycie, która nie wiadomo kiedy z "Ooo! Nareszcie jest!" zmieni się w oczywiste zasiedzenie i znudzenie brakiem lata. 

Wiosna, to piękny synonim słowa "sprzątać". Mimo mojego oporu i awersji do tłumnego działania i ślepego zadeptywania ścieżek trendów, nastrój wiosny i mnie się udzielił. Sprzątając skrzynkę mailową z reklam, ofert i starych dyskusji, przecedzając listy przez sito przydatności i refleksji, natrafiłam na tę oto treść. 

Czyli życie to przede wszystkim ludzie. Ci, co są dla nas ważni. Ci, dla których chcemy być ważnymi. Także ci, z którymi nie chcemy się bratać. Wszyscy oni z każdym dniem pokazują, jakie potrafi i może być życie. Złe, dobre, wzruszające, wesołe, ironiczne.
Warto pytać, choć często darzą nas ignorancją. Warto zmieniać, działać, reagować. Nie być obojętnym. Kierować się tym, w co się wierzy.  Żyć, dokonując wyborów zgodnych z tym, w co się wierzy. Nie działać wbrew sobie. Nie krzywdzić innych. Wszystko pięknie brzmi. Piękne słowa, piękne ideologie. Złudzenie dobra. Piękne życie, które zwieńczy piękny nagrobek. Blade miłe wspomnienia w sercach innych. Może parę drzew, parę myśli, słów. Może obraz, książka.
Życie jest ulotne i krótkie. Wiara w życie po śmierci jest dla niektórych nadzieją na coś lepszego, doskonalszego, czegoś, co się z dnia na dzień ot tak nie skończy. Pocieszeniem dla tych, których nie spotyka teraz nic dobrego, a jedynie ból i krzywda. Człowiek jednak jest zbyt ułomny i wygodny, by nastawić się na minimalizację zysków i doznań teraźniejszych. Człowiek jest zbyt cielesny i ziemski, by pogodzić się, że teraz jest jak jest, a obietnica pięknego jutra trudna do zdobycia... Ale kim byłby człowiek bez tego, w co wierzy?

Nie znalazłam początku, nie starczyło cierpliwości, by doszukać się odpowiedzi. Może zwyczajnie jej nie było. A może znajdę ją z kolejną wiosną.