Grudzień

Znów tak szybko minął czas. Grudzień jest i zaraz się skończy. A ja znów stoję w miejscu. Rok minął jak nie rok. Pamiętam moje zeszłoroczne dylematy odnośnie zakupu prezentów dla bliskich, a tu pojawią się kolejne. Świeższe, teraźniejsze.  Minął rok. Znów zima. Znów mróz. Znów zapach choinek. Kolorowe miasta uzbrojone w namiastki gwiazd. Znów minął rok...

Czas podsumowania i analiz. Czas życzeń i zapomnień. Czas przebaczenia i miłości. Dla niektórych czas żałoby i tęsknoty.

Jest późno. Zamiast spać, by być wypoczętą i przygotowaną na jutrzejszy gorący czas w pracy, siedzę, myślę i piję kompot z agrestu. Zapach agrestu przywołuje na myśl wspomnienia z dzieciństwa. Coroczne zbieranie agrestu z mało gościnnych krzewów. Dla niektórych nieszczęśników  zwieńczone ciałem w czerwone zygzaki. Zielone piłeczki pękające z trzaskiem pod naciskiem zębów. Żółty agrest był najlepszy. Miękki i słodki. Kiedyś wolałam żółty, dziś zjadam jedynie te z kompotu i szczerze mówiąc nawet nie skupiam się nad ich rodzajem. Z czasem obojętniejemy na wszystko. Stajemy się maszynami ukierunkowanymi na realizowanie jakiegoś bliżej nieokreślonego planu. Gubimy siebie między godzinami i kolejnymi kartkami kalendarza.

Nie lubię grudnia. Najszybciej mijający miesiąc w roku. Wbrew logice i matematyce. Mikołaj, Święta, Sylwester. W grudniu kończy się rok. W grudniu co rok się starzeję. W grudniu kończy się jesień, zaczyna zima. W grudniu krótkie dni, melancholie i tęsknoty. W grudniu zimne noce, szybkie zmierzchy. W grudniu ci samotni są bardziej samotni, ci szczęśliwi są bardziej szczęśliwi. Wszystko jest bardziej. 

Marzy mi się spokojny grudzień.  Cały grudzień, a nie tylko Święta bez pracy i pogoni za zakupami. Z dala od zgiełku miast i nienawiści. Gdzie nic nie muszę.  W zaciszu ciepłego domu z zapachem świerku i pomarańczy. Wśród przyjaciół i rodziny.  Z tobą...

22.12.2009