Nic

  

Zwijam się w motek

Poszarpana skołtuniona 

Iluzja całości

Nie rozwijaj mnie

Teraz 

Zbyt szybko 

Bo rozsypię się

W nic

##

Gdzieś gdzie słońce cię budzi

Chodzisz uśmiechasz się do ludzi

Zostawiasz swoje ślady 

Na ścieżkach piaskach bladych

Zbierasz chwile i rozdajesz siebie

Innym z innymi wokół ciebie 

Gdy noc świat ucisza

Z twarzą blisko innej zasypiasz

Skłonność

Zatańcz jeszcze raz
Chcę patrzyć w twoje oczy znów
Dotknąć twojej dłoni
Wtulić twarz 
w to miejsce pod szyją
Życiem pulsujące 

Z niczym

W pokoju na kółkach 

latają dmuchawce 

puszki wirują słońcem 

maźnięte 

Uciekają gdy otwierasz drzwi

za tobą

Zostaję z niczym

W kopercie

w kopercie haftowany wzór
twoich słów
zatrzymałam
na puste ciche dni 

161016

Wymieranie

wieś pokryta samotnością
wykręca życie z życia
jak wilgoć z pościeli
nie śmieje się nie kwili
godziny skreśla w tygodnie
wymierania


052015

Powiedz

 

by Ando Fuchs

powiedz
jak głęboka jest ta rzeka
przepływająca przez ciało
dzieląc na moje twoje
powiedz
ile wody jest na dnie
co dzień staczasz się
wpadasz w nigdy znowu zawsze
mylisz jawę ze snem
powiedz
ile jeszcze takich dni
nim pokażesz 
co w tobie jest twojego 
a co z przepitych ławek
z kolorów pustych butelek

I tak...

alain laboile

i tak to wszystko
odejdzie gdzieś
zniknie
zleje się w cień
pusty

Miałam

 

alain laboile

miałam cię na wyciągnięcie ręki
zamknęłam oczy
nie otworzyłam klatki 
by rajskie ptaki
otoczyły cię moją wolnością

i zniknąłeś
jak płatek śniegu
roztopiony 
na wewnętrznej stronie dłoni

I

dystansu który nas dzieli
mój głos nie pokona
nigdy wciąż jeszcze

wciąż wierzę że
nastanie dzień
gdy wszystko się zmieni

i będzie tak jak dawniej